1 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
76
N
artykuł naukowy
medycyna Estetyczna
2.
Iniekcje usieciowanego kwasu hialuronowego: ko-
rekta doliny łez, uniesienie powieki górnej, wygła-
dzenie zmarszczek statycznych.
3.
Mezoterapia: rewitalizacja okolicy oczu, likwidacja
cieni pod oczami, poprawa gęstości i nawilżenia skó-
ry, likwidacja przebarwień.
4.
Peelingi chemiczne: likwidacja przebarwień, re-
witalizacja skóry, wygładzenie powierzchownych
zmarszczek.
5.
Zabiegi laserowe: ujędrnienie i zagęszczenie skóry,
poprawa napięcia i wygładzenie zmarszczek, popra-
wa kolorytu skóry.
6.
Ultradźwięki: lifting okolicy górnej powieki.
7.
Nici liftingujące: lifting okolicy czoła i powieki górnej,
korekta zmarszczek okolicy oczu.
8.
Lifting biomimetyczny: lifting okolicy czoła i powie-
ki górnej.
9.
Radiofrekwencja: korekta drobnych zmarszczek,
lifting powiek.
10.
Podanie osocza bogatopłytkowego PRP (
Platelet Rich
Plasm
) – ujędrnienie i rewitalizacja skóry, likwidacja
drobnych zmarszczek.
|
|
Anatomia okolicy oczodołu
•
Oczodół (
orbitae
)
. Jama o kształcie czworościennego
ostrosłupa, zwrócona szczytem w kierunku kanału
wzrokowego (
canalis opticus
). Ściany oczodołu pokry-
wa okostna (
periorbita
). W oczodole znajduje się rów-
nież tkanka tłuszczowa, która stanowi swoistego ro-
dzaju wyściółkę dla gałki ocznej. Ponadto znajdują się
tu również mięśnie okoruchowe. Górny brzeg wej-
ścia do oczodołu utworzony jest przez brzeg oczo-
dołowy kości czołowej, brzeg przyśrodkowy tworzy
wyrostek czołowy szczęki i kość czołowa, brzeg
dolny utworzony jest przez szczękę i kość jarzmo-
wą, a brzeg boczny przez kość jarzmową i wyrostek
jarzmowy kości czołowej. Wykonując zabiegi z na-
ruszeniem ciągłości skóry, szczególną uwagę należy
zwrócić na miejsca, w których naczynia krwionośne
i nerwy wydostają się na powierzchnię twarzową
czaszki. Są to: wcięcie nadoczodołowe (
incisura su-
praorbitalis
), zamykające się niekiedy w otwór nado-
czodołowy (
foramen supraorbitale
), przyśrodkowo od
niego zlokalizowane jest wcięcie lub otwór czołowy
(
incisura resp. foramen frontale
).
Najważniejszym i największym mięśniem tej okolicy
jest mięsień okrężny oka (m
. Orbiculari oculi
). Dzieli się
on na trzy części – powiekową, oczodołową i łzową.
Część powiekowa przebiega w powiece górnej i dolnej,
pokrywając łącznotkankowe tarczki powieki. Włók-
na części oczodołowej okrążają wejście do oczodołu
i powracają do miejsca swego początku. Pewna część
włókien biegnie ku górze, do skóry przyśrodkowej czę-
ści brwi, tworząc mięsień obniżacz brwi (
m. depressor
supercilii
). Część łzowa odchodzi z głębi oczodołu i kie-
ruje swoje włókna w kierunku grzebienia łzowego i wo-
reczka łzowego.
•
Przegroda oczodołowa (
septum orbitale
)
. Delikatna
warstwa tkanki łącznej zbitej o utkaniu regularnym,
rozpościerająca się pod m. okrężnym oka. Zaczyna
się na kostnym brzegu oczodołu jako przedłużenie
jego okostnej, po czym zstępuje na powierzchnię po-
wieki, łącząc się z odpowiednią tarczką i (w wypad-
ku powieki górnej) również powierzchowną część m.
dźwigacza powieki górnej.
•
Skóra okolicy powiek
jest bardzo delikatna, jej gru-
bość wynosi około 1 mm. Bezpośrednio pod nią znaj-
dują się krwionośne naczynia włosowate [1-3].
|
|
Najczęstsze problemy estetyczne
Do najczęstszych problemów estetycznych okolicy
oczu, zgłaszanych w czasie wizyty w gabinecie me-
dycyny estetycznej, należą: zmarszczki dynamiczne
i statyczne, cienie pod oczami, ubytek objętości w oko-
licy doliny łez, nadmierna wiotkość skóry, worki pod
oczami, opadające powieki, oznaki fotostarzenia, plamy
i przebarwienia. Obecnie dzięki zaawansowanym tech-
nikom zabiegowym jesteśmy w stanie rozwiązać więk-
szość z tych problemów, bez konieczności uciekania się
do procedur chirurgicznych. Oczywiście o stopniu ko-
rekty zmiany decyduje jej wyjściowe zaawansowanie,
wiek i tryb życia pacjenta, urealnienie jego oczekiwań
w stosunku do możliwości wykonanej korekty, dobór
odpowiedniego preparatu lub metody zabiegu oraz do-
świadczenie i umiejętności lekarza [4].
|
|
Przegląd zabiegów
|
|
Toksyna botulinowa
Polipeptyd produkowany przez
Clostridium botulinum
,
bakterię zidentyfikowaną po raz pierwszy w 1897 roku
przez belgijskiego profesora Emile’a van Ermengema.
Obecnie znanych jest siedem serotypów toksyny (A, B,
C, D, E, F oraz G). Medyczne testy na ludziach zostały
przeprowadzone w 1978 roku, w związku z leczeniem
zeza. W wyniku tych badań zaobserwowano „odmła-
dzające” działanie toksyny, polegające na wygładzeniu
zmarszczek mimicznych okolicy oka. Liczne doniesie-
nia na ten temat spowodowały masowe wykorzystywa-
nie toksyny botulinowej w zabiegach estetycznych [5, 6].
Działanie toksyny botulinowej polega na hamowa-
niu uwalniania acetylocholiny na poziomie połączenia
nerwowo-mięśniowego mięśni poprzecznie prążkowa-
nych. Proces ten blokuje przekazywanie impulsu ner-
wowego z synapsy do części ruchowej płytki nerwowo-
-mięśniowej [6].
