1 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
79
N
artykuł naukowy
medycyna Estetyczna
W czasach nowożytnych pierwsze doniesienia, do-
tyczące zastosowania peelingów, datowane są na rok
1882, kiedy to niemiecki dermatolog P.G. Unna opisał
właściwości kwasu salicylowego, rezorcyny, fenolu
i kwasu trójchlorooctowego. W okresie I wojny świa-
towej zwrócono uwagę na pozytywny wpływ fenolu
na leczenie blizn pooparzeniowych, powstałych na
skutek działania prochu strzelniczego. Dopiero bada-
nia histologiczne, prowadzone w latach 80. XX wieku,
posłużyły do dokonania naukowej klasyfikacji substan-
cji peelingujących pod kątem głębokości ich działania
i wywoływanych zmian w strukturze naskórka i skóry
właściwej [15].
Pod względem histologicznym peelingi można po-
dzielić w następujący sposób:
•
Peelingi powierzchowne, powodujące martwicę na-
skórka.
•
Peelingi średnio głębokie, wywołujące martwicę gór-
nej części warstwy siateczkowej skóry.
•
Peelingi głębokie, uszkadzające środkową część skó-
ry właściwej.
Skóra okolicy oczu jest cieńsza niż skóra pokrywają-
ca pozostałe okolice twarzy. Jej cechą charakterystycz-
ną jest znaczne wygładzenie granicy skórno-naskórko-
wej oraz gęste utkanie. Zarówno tkanka podskórna, jak
i leżące pod nią mięśnie są położone bardzo powierz-
chownie. Taka struktura skóry ogranicza znacząco
możliwości zabiegowe w zakresie wykonywanych
peelingów. Najczęściej zaleca się stosowanie specjalnie
dobranych pod względem siły działania gotowych ze-
stawów zabiegowych, należących zazwyczaj do grupy
peelingów powierzchownych. Dzięki zastosowaniu
peelingów skutecznie można poprawić koloryt skóry
powiek, wpłynąć również na poprawę gęstości skóry
i wygładzenie drobnych powierzchownych zmarsz-
czek.
Interesującą grupę peelingów stanowią nanope-
elingi, które dzięki gęstej, żelowej konsystencji można
nakładać na okolice powiek. Nanocząsteczki łatwiej
penetrują naskórek, dzięki czemu, by uzyskać pożąda-
ne efekty kliniczne, można stosować mniejsze stężenia
substancji aktywnych.
Dla uzyskania oczekiwanych rezultatów zaleca się
wykonywanie nanopeelingów zazwyczaj w serii 4-6
zabiegów w odstępie 14 dni. Serię można powtarzać po
kilku miesiącach.
|
|
Zabiegi laserowe
Po raz pierwszy laser zastosowano ponad pół wieku
temu
.
Podstawy teoretyczne działania laserów opie-
rają się na badaniach Maxa Plancka, Alberta Einsteina
i Nielsa Bohra. Planck po raz pierwszy posłużył się
stwierdzeniem, że rozkład energii nie jest ciągły tylko
kwantowy. Einstein użył z kolei twierdzenia Plancka
do wyjaśnienia efektu fotoelektrycznego. Istotną rolę
odgrywają również prace badawcze Nielsa Bohra, oma-
wiające teorię planetarną budowy atomu. Postulował
on w niej, że energia absorbowanego i emitowanego
światła jest równa różnicy energii poziomów, między
którymi dochodzi do przejścia. Duży wkład w podsta-
wy teoretyczne działania laserów wniósł polski fizyk
prof. Aleksander Jabłoński. W latach 1933-1935 za-
prezentował on prace badawcze dotyczące istnienia
stanów metastabilnych, nazwane później diagramem
Jabłońskiego. Do dziś diagram jest pierwowzorem
wszystkich schematów przejść laserowych.
Fizycznie lasery zaliczane są do generatorów
i wzmacniaczy kwantowych, wykorzystujących zjawi-
sko emisji wymuszonej. Słowo „laser” jest akronimem
od angielskiego zwrotu
Light Amplification by Stimulated
Emission of Radiation
, w dowolnym tłumaczeniu ozna-
cza to urządzenie, wytwarzające światło przez emisję
wymuszoną.
Emisja wymuszona to zjawisko fizyczne, polegają-
ce na emisji fotonów przez materię odgrywającą rolę
ośrodka czynnego, w wyniku oddziaływania z foto-
nem inicjującym. Aby zjawisko to mogło zaistnieć, fo-
ton inicjujący musi mieć taką samą energię, jak energia
wzbudzenia atomu. Foton inicjujący nie jest pochłania-
ny przez materię, ponieważ pełni funkcję wyzwalacza
procesu. Foton emitowany przez materię (atom) ma
częstotliwość, fazę i polaryzację taką samą, jak foton
inicjujący. Oba fotony poruszają się w tym samym kie-
runku. A światło złożone z takich fotonów nazywane
jest światłem spójnym [16-18].
Pozostałe cechy światła laserowego to jednolite spo-
laryzowanie, monochromatyczność oraz mała rozbież-
ność wiązki [18]. Takie cechy światła laserowego po-
zwalają na punktowe skupienie wiązki o dużej gęstości
energii. Dzięki temu lasery znalazły bardzo szerokie
zastosowanie w różnych dziedzinach życia. W medy-
cynie estetycznej wykorzystuje się je między innymi:
w zabiegach zamykania naczyń krwionośnych, usuwa-
nia zmian niewymagających badania histopatologicz-
nego, fotoodmładzania i regeneracji skóry, usuwania
zmarszczek, poprawie gęstości skóry, redukcji prze-
barwień i plam starczych, usuwaniu blizn, rozstępów
i tatuaży, depilacji laserowej, redukcji nadmiernych de-
pozytów tkanki tłuszczowej, jak również w przypadku
biostymulacji laserowej.
Tak szerokie spektrum wskazań do zastosowania
laserów wynika z różnorakich substancji, pełniących
funkcję ośrodka czynnego zastosowanego w laserach.
Generalnie można dokonać podziału laserów ze wzglę-
du na budowę ośrodka czynnego na:
