3 / 2019 / vol. 8
Kosmetologia Estetyczna
388
ARTYKUŁ NAUKOWY
KOSMETOLOGIA ESTETYCZNA
N
Tabela 2
Podział urządzeń laserowych
Urządzenie laserowe
klasy 1
Promieniowanie laserowe bezpieczne w racjonalnych
warunkach pracy
Urządzenie laserowe
klasy 1M
Promieniowanie laserowe. Nie spoglądać bezpośrednio
w wiązkę przez przyrządy optyczne
Urządzenie laserowe
klasy 2
Promieniowanie laserowe. Nie wpatrywać się w wiązkę
Urządzenie laserowe
klasy 2M
Promieniowanie laserowe. Nie wpatrywać się w wiązkę
lub nie spoglądać w wiązkę przez przyrządy optyczne
Urządzenie laserowe
klasy 3R
Promieniowanie laserowe. Chronić oczy
Urządzenie laserowe
klasy 3B
Promieniowanie laserowe. Unikać wiązki laserowej
Urządzenie laserowe
klasy 4
Promieniowanie laserowe. Chronić oczy i skórę przed
promieniowaniem bezpośrednim lub rozproszonym
Źródło:
[10]
Lasery wysokoenergetyczne zaliczają się do klasy 4. Przy ich
zastosowaniu należy więc zachować szczególną ostrożność,
zadbać o bezpieczeństwo swoje i pacjenta. Pomieszczenie,
w którymwykonuje się zabieg powinno być dobrze oznakowa-
ne i nie powinno być wyposażone w lustra i inne przedmioty
odbijające światło. Nie dopuszcza się również pozostawienia
uruchomionego lasera bez nadzoru osoby uprawnionej.
Konkludując – ochrona osoby wykonującej zabieg jak i pa-
cjenta jest bardzo ważna. Promieniowanie laserowe potrafi
wyrządzić naprawdę duże szkody.
INTENSYWNE PULSACYJNE ŚWIATŁO IPL
Urządzenie IPL
(
intense pulsed light)
emituje niekoherentną,
polichromatyczną i rozbieżną wiązkę światła o dużej energii
i długości 400–980 nm lub 560–1200 nm, a pożądany zakres
osiąga się stosując odpowiednie filtry odcinające.
Źródłem emisji jest w tym przypadku lampa łukowa, zwy-
kle wypełniona ksenonem. Błysk lampy powoduje wyładowa-
nie elektryczne powstałe w zjonizowanym ksenonie [10, 18].
Urządzenie stosuje się do fotoodmładzania, usuwania plam
starczych, piegów i innych przebarwień – ma ono w tym przy-
padku działanie biostymulacyjne, dzięki energii cieplnej sty-
muluje fibroblasty do produkcji kolagenu i elastyny. Działa tak-
że wyciszająco przy licznych zmianach trądzikowych i przy
nerwicy naczyniowej – wiązka światła intensywnie przenika
przez skórę, gdzie obecna we krwi hemoglobina absorbuje je.
Skutkuje to poprawą wyglądu wenektazji i teleangiektazji.
Urządzenia te znajdują również zastosowanie przy usuwa-
niu owłosienia. Stosowana wówczas długość fali to 640–1200
nm. Docierając do mieszka włosowego i znajdującej się w nim
melaniny, wydzielone ciepło uszkadza zarówno barwnik,
jak i samą strukturę włosa. Przed zabiegiem należy wygolić
owłosienie w domu po to, aby podczas zabiegu włos znajdował
się w fazie wzrostu – anagenu. Należy mieć świadomość, że
nawet po serii zabiegów włosy mogą odrastać, jednak z całą
pewnością cieńsze i jaśniejsze [11].
W każdym z wymienionych przypadków głowicę urządze-
nia przykłada się bezpośrednio do skóry, skąd koniecznie jest
stosowanie obojętnej substancji sprzęgającej, która gwarantuje
maksymalną transmisję światła w głąb tkanek.
Oprócz możliwości wyboru odpowiednich długości fal, cza-
su trwania impulsu i przerwy oraz gęstości energii, można za-
stosować pojedyncze i wielokrotne impulsy, co jest przydatne
szczególnie przy zabiegach depilacji dużych powierzchni skóry.
Niestety, ze względu na zastosowanie wiązki o dużej po-
wierzchni działania istnieje ryzyko poparzenia. W celu jego
uniknięcia należy ograniczyć gęstość energii, ale to z kolei
zmniejsza skuteczność zabiegu. Kluczowe jest też odpowied-
nie dobranie czasu trwania impulsów i przerwy między nimi.
Na szczęście, urządzenia IPL coraz częściej wyposaża się
w systemy chłodzące wierzchnie warstwy skóry, które mają
zminimalizować ryzyko wystąpienia poparzeń.
TERAPIA FOTODYNAMICZNA
Kilka lat temu na rynku pojawiła się nowa metoda terapeu-
tyczna PDT (
photodynamic therapy
), wykorzystująca inten-
sywne pulsacyjne światło.
Pacjentowi z wybraną jednostką chorobową warto zwrócić
uwagę na zastosowanie tej terapii w przypadku zmian nowo-
tworowych i przednowotworowych. Aplikowany zostaje foto-
uczulacz, który kumuluje się w chorej tkance. Po naświetleniu
światłem o długości fali rzędu 400—700 nm, wypromienio-
wywana wiązka odpowiada światłu czerwonemu, przez co
zmiany chorobowe widoczne są jako intensywnie czerwone.
Za pomocą kamery CCD (
charge–coupled device
) możliwe jest
dostrzeżenie nawet bardzo małego ogniska, ponadto wyraźnie
widać granice nowotworu [19].
Ponownie naświetlenie promieniem światła o wyższej ener-
gii uruchamia lawinę procesów, które w konsekwencji powo-
dują efekt fototoksyczny.
Nie należy jednak obawiać się jakiejkolwiek degradacji zdro-
wych tkanek – substancja fotouczulająca gromadzi się tylko
w chorych tkankach. Metoda jest mało inwazyjna, a towarzy-
szące jej skutki uboczne – niewielkie.
Fotouczulacz winien:
•
być substancją czystą chemicznie,
•
kumulować się selektywnie w tkankach zmienionych cho-
robowo,
•
szybko odkładać się w tkance docelowej i szybko ulegać eli-
minacji,
•
mieć spektrum absorpcji w zakresie promieniowania głębo-
ko przenikającego,
•
skutecznie degradować tkanki docelowe,
•
nie wykazywać działania toksycznego [19].
Obecnie stosowane uczulacze to m.in. mono-L-aspartylochlo-
rin e6, hematoporfiryna i najczęściej dziś używany – kwas
5-aminolewulinowy, zwany w skrócie ALA.
Niestety, minusem terapii jest koszt sprzętu – jest on bardzo
drogi, a samo naświetlanie bolesne.
