4 / 2018 / vol. 7
Kosmetologia Estetyczna
400
A
artykuł
DERMATOLOGIA
Diagnoza cery naczyniowej
Jak zdiagnozować skórę naczyniową? Pierwszym krokiem jest
rozmowa z pacjentem. Dokładny wywiad powinien dotyczyć ta-
kich aspektów, jak styl życia, występowanie problemów naczy-
niowych w rodzinie, aktualne i przebyte choroby. Ważne też są
informacje związane z samymi objawami, od jakiego czasu wy-
stępują i jakie jest ich nasilenie. Kolejnym krokiem jest określenie
rozmiaru problemu. Mamy do dyspozycji badanie przedmiotowe,
nieinwazyjne, czyli tzw. badaniewizualne, którema ograniczoną
precyzję, niemożemyw ten sposób zobaczyć naczyń położonych
głębiej, które zasilają widoczne na powierzchni teleangiektazje.
Drobne naczynka znajdujące się w tkance podskórnej i skórze
właściwej można zobaczyć przy użyciu difanoskopu, czyli pod-
świetlacza naczyniowego. Tego typu urządzenia wyposażone
są w halogenowe lub diodowe światło, które po przyłożeniu do
powierzchni skóry pozwala dostrzec to, co jest niewidoczne go-
łym okiem. Można wykorzystać również urządzenia, emitujące
światło bezpieczne bliskiej podczerwieni. Jest ono pochłaniane
przez hemoglobinę, a odbijane przez inne tkanki. Odbite światło
przechwytywane jest przez kamerę, a następnie analizowane
przez mikroprocesor i przekazywane do projektora. Uzyskujemy
obraz struktur żylnych na powierzchni skóry.
Do diagnozy skóry naczyniowej można również wykorzy-
stać ultrasonograf o wysokiej częstotliwości, który pozwala
nie tylko na obserwowanie przebiegu i położenia drobnych
naczyń, ale także teleangiektazji. Dostępne są również bada-
nia inwazyjne, wykonywane w warunkach laboratoryjnych,
np. biopsja lub testy prowokacyjne. Biopsja pozwala na oce-
nę kształtu i stopnia poszerzenia powierzchownych naczyń
krwionośnych oraz rodzaju zmian patologicznych w ich ścia-
nach. Dodatkowe barwienie immunohistochemiczne może
dostarczyć informacji na temat ekspresji czynnika wzrostu
śródbłonka naczyń, która w skórze naczyniowej jest zwiększo-
na. Czynnik ten odgrywa rolę w powstawaniu zmian rumie-
niowych w przebiegu trądziku różowatego. Do testów prowo-
kacyjnych, oceniających wrażliwość skóry, wykorzystywane
są stężenia od 0,5% do 2% laurylosiarczanu sodowego, próby
świetlne oraz tretynoina i cygnolina. Bardzo ważne jest zatem
dobranie odpowiedniej diagnostyki, w celu ustalenia główne-
go czynnika etiopatologicznego, wpływającego na nasilanie się
zmian rumieniowych. Pozwala to na dobranie odpowiedniego
leczenia dermatologicznego i pielęgnacji kosmetologicznej.
Cera naczyniowa jest wrażliwa i często się przesusza. Pro-
wadzi to do wzmożonej odpowiedzi ze strony gruczołów ło-
jowych, czyli wyrzutu łoju na zewnątrz. Taka reakcja ma na
celu ochronę bariery naskórkowej. W efekcie dochodzi do
powstawania drobnych stanów zapalnych. Zdarza się, że taki
mechanizm doprowadza do rozwoju trądziku różowatego, któ-
ry może, ale nie musi być następstwem cery naczyniowej.
Trądzik różowaty
Trądzik różowaty jest przewlekłą chorobą zapalną skóry twarzy.
Charakteryzuje go wykwit rumieniowy, krostkowy i grudkowy
występujący na podłożu łojotokowym. Dotyczy częściej kobiet niż
mężczyzn, jednak w tym drugim przypadku ma cięższy przebieg.
Rozpoczyna się najczęściej około 20.-30. roku życia, jako skłonność
do częstszego powstawania rumienia przejściowego. Wraz z upły-
wem lat rumień staje się utrwalony. Choroba nasila się po 40. roku
życia, aby osiągnąć pełen rozwój około 50. roku życia. Mechanizm
rozwoju trądziku różowatego kształtowany jest przez naturalną
niską odporność organizmu, zaburzenia naczyniowo-ruchowe,
promieniowanie UV, drobnoustroje, reaktywne formy tlenu. Ak-
tualnie trądzik różowaty jest uważany za chorobę nieuleczalną.
Okresy trądziku różowatego
Przebiega z okresami remisji i zaostrzeń. Przebieg choroby po-
dzielony został na następujące okresy:
•
Okres rumieniowy – zmiany mają charakter rumieniowy
z przemijającym zaczerwienieniem twarzy, towarzyszy mu
pieczenie, palenie, nienaturalne napięcie skóry.
•
Okres grudkowo – krostkowy – zmiany rumieniowe mają
charakter utrwalony, dodatkowo występują grudki i krostki
w obrębie utrwalonego rumienia.
•
Okres guzkowy – oprócz powyższych zmian w tym okresie
występuje charakterystyczne miejscowe pogrubienie skóry
z nieregularną powierzchnią oraz zmianami przerostowy-
mi nosa, czoła, brody i uszu.
•
Okres oczny – obok powyższych występują także objawy
w okolicach oczu w postaci kłucia, pieczenia, odczucia pia-
sku w oczach, suchości, swędzenia.
Pielęgnacjawtrądziku różowatym
W ciągu wielu lat trwania choroby, jej obraz kliniczny uzależ-
niony jest od diety oraz stylu życia, a także prawidłowej pielę-
gnacji skóry. Zastosowanie niektórych substancji aktywnych
wpływa korzystnie na wygląd skóry z trądzikiem różowatym.
Niezwykle istotne jest wielokierunkowe działanie.
•
Wzmocnienie barierowości skóry i odbudowa płaszcza lipi-
dowego
, czyli działanie z zewnątrz. Zastosowanie tutaj ma
kwas ferulowy, który w odpowiednim stężeniu, poprzez
delikatne złuszczanie, wywołuje silną regenerację naskór-
ka, przyspiesza ziarninowanie i odbudowę przesuszonej
i podrażnionej skóry. Jest również silnym antyoksydantem.
Uzasadnione jest również stosowanie
argininy
, aminokwa-
su o silnym działaniu naprawczym.
•
Działanie przeciwzapalne
. Doskonale sprawdzi się tutaj
kwas azelainowy i jego pochodna azeloglicyna. Azeloglicy-
na jest połączeniem cząsteczki kwasu azelainowego i dwóch
cząsteczek aminokwasu glicyny. Takie połączenie sprawia,
że składnik ten nie tylko zachowuje właściwości kwasu aze-
lainowego, czyli działa przeciwzapalnie i reguluje wydzie-
lanie sebum, ale również odpowiednio zabezpiecza bariero-
wość naskórka oraz dba o odpowiednie nawilżenie.
