4 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
397
N
artykuł naukowy
STOMATOLOGIA estetyczna
skroniowo-żuchwowych oraz cechy przeciążenia zgry-
zu, do których należą głównie starcie patologicznie uzę-
bienia, rozchwianie zębów czy recesje przyzębia [13].
Leczenie kompensacyjne wad szkieletowych wciąż nie
rozwiązywało problemu dysfunkcji, integralnie zwią-
zanych z zaburzeniami funkcji mowy, połykania, od-
dychania i żucia. U pacjentów, wymagających leczenia
protetycznego, pojawiały się również problemy z jego
właściwym przeprowadzeniem.
Standaryzacja procedur pozwala na zbudowanie do-
skonałego modelu współpracy pomiędzy wszystkimi
członkami zespołu. Dzięki wypracowaniu schematów
wzajemnej komunikacji możliwe jest sprawne funkcjono-
wanie tej złożonej i wysoce wykwalifikowanej komórki,
jaką jest zespół, biorący udział w opiece nad pacjentem
operacyjnym. Dzięki temu osiągnięte zostają spektaku-
larne rezultaty, dotyczące zarówno estetyki, jaki i funkcji.
W konsekwencji przyczynia się to do sukcesu, jakim jest
wysoki poziom zadowolenia pacjentów [14-16].
|
|
Chirurgia ortognatyczna
Termin „ortognatyka” pochodzi z greckiego, gdzie
or-
thos
znaczy „prosty”, a
gnathos
znaczy „szczęki”. Chi-
rurgia ortognatyczna odnosi się do wszelkich zabiegów
operacyjnych przeprowadzanych w celu skorygo-
wania deformacji szczęk. Procedury ortognatyczne
można podzielić na trzy kategorie dotyczące: szczęki,
żuchwy lub szczęki i żuchwy jednocześnie. Chirurgia
ortognatyczna obejmuje różnego rodzaju zabiegi zwią-
zane z elementami szkieletu twarzowej części czaszki
u pacjentów obciążonych anomaliami gnatycznymi.
Służą one rekonstruowaniu prawidłowej architektury
twarzy i odtwarzaniu właściwych relacji funkcjonal-
nych pomiędzy jej wszystkimi częściami składowymi.
Elementy szkieletu twarzy mogą być repozycjonowa-
ne, remodelowane oraz poddawane trójwymiarowym
zmianom wielkości. Możliwość modyfikowania twa-
rzowej części czaszki związana jest z koniecznością in-
gerencji chirurgicznej, która zawiera bogaty wachlarz
różnorodnych osteotomii.
Wszelkie osteotomie stosowane w chirurgii ortogna-
tycznej, w celu korekcji anomalii kompleksu szczęko-
wo-twarzowego, są źródłem zmian w kształcie, pozycji
i wielkości tkanek miękkich. Mimo że parametry zębo-
we i szkieletowe stanowią powszechnie najważniejsze
wskaźniki w diagnozowaniu pacjentów z wadami
szkieletowymi i w planowaniu ich leczenia, to jednak
w ostatecznym rozrachunku tkanki miękkie stanowią
najważniejszy czynnik, który bierze się pod uwagę przy
przewidywaniu rezultatów terapii. Kliniczna charaktery-
styka osób z wadami gnatycznymi przejawia dużą zmien-
ność i różnorodność. Są one uwarunkowane współist-
nieniem rozmaitych zaburzeń i deformacji dotyczących
zgryzu i architektury twarzowej części czaszki, rozpatry-
wanychw trójwymiarze. Prawie każda z tych kombinacji
wad, rozpatrywana w aspekcie symptomatologii, ma swo-
ją niepowtarzalną specyfikę. Zarówno lekarz ortodonta,
jak i chirurg szczękowo-twarzowy powinni traktować
wszelkie wytyczne, raczej jako ogólne wskazówki. Ich
wyczucie estetyki oraz elastyczność w ocenie pacjenta
powinny odgrywać kluczową rolę w procesie diagnozo-
wania i projektowania przebiegu leczenia.
|
|
Terapia interdyscyplinarna
Większość deformacji szczękowo-twarzowych może
być leczona za pośrednictwem trzech podstawowych
typów osteotomii:
•
zabieg osteotomii szczęki, potocznie określany mia-
nem Le Fort,
•
obustronna strzałkowa skośna osteotomia gałęzi żu-
chwy BSSO (
Bilateral Sagittal Split Osteotomy
)
•
genioplastyka [17].
Dodatkowo stałymi elementami zespołu ortodon-
tyczno-chirurgicznego są ekspansje chirurgiczne z wy-
korzystaniem przeszczepu kości autogennej oraz, coraz
częściej, osteotomie szczęki wykonywane z dojścia
typu Le Fort I/II (niepełna osteotomia Le Fort II).
Zabiegi typu LeFort odnoszą się do wszelkich do-
świadczeń dotyczących środkowego odcinka twarzy,
podczas gdy BSSO i genioplastyka zapewniają sposob-
ność modyfikacji jej dolnej części
Od czasów wprowadzenia pionierskich procedur
chirurgicznych chirurgia ortognatyczna poddana jest
nieustającemu procesowi ewolucji. Kluczowe modele za-
biegóww zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej mogą
być dobierane indywidualnie w zależności od potrzeb
danego przypadku. Istnieje możliwość stosowania jej po-
jedynczo bądź w różnych zestawieniach [13, 16-19].
Za pomocą osteotomii typu Le Fort I można indu-
kować zmiany w położeniu wargi górnej, podstawy
i koniuszka nosa oraz wielkości kąta nosowo-wargo-
wego [20]. Poszerzony zakres osteotomii typu Le Fort
I zapewnia wpływ na położenie i wielkość obszaru
podoczodołowego. Klasyczna osteotomia typu Le Fort
II stwarza możliwość indukowania zmian w położeniu
obszaru nosowo-szczękowego. Osteotomia o najszer-
szym zakresie to zabieg typu LeFort III, dzięki któremu
można dokonać zmian w położeniu i wielkości oczo-
dołu, kości jarzmowej, szczęki oraz długości i grzbietu
nosa. Osteotomie typu Le Fort II i III w generalnym
ujęciu stanowią podstawę większości planów leczenia
dotyczących syndromów, w których występuje dyzo-
stoza czaszkowo-twarzowa [21]. Każdy ze standardów
osteotomii typu Le Fort powinien być modyfikowany
w odniesieniu do specyficznej sytuacji klinicznej (fot. 3).
