3 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
288
ARTYKUŁ NAUKOWY
KOSMETOLOGIA ESTETYCZNA
N
obecności barwników z grupy karotenoidów, zwanych
lipochromami. Komórki tej tkanki są ściśle upakowane,
ze względu na niewielką masę istoty międzykomórko-
wej, zaś ich wielkość uzależniona jest od stopnia oraz ro-
dzaju metabolizmu tłuszczów. Komórki tej tkanki cha-
rakteryzują się zawartością jednej, dużej kropli tłuszczu,
która otoczona jest cienkim rąbkiem cytoplazmy, z wy-
jątkiem miejsca, w którym znajduje się jądro komórko-
we. Ponadto w jej skład wchodzą także mitochondria,
rybosomy, gładka i szorstka siateczka śródplazmatycz-
na oraz aparat Golgiego, a cała powierzchnia komórki
pokryta jest cienką warstwą glikoprotein [2].
Wszystkie komórki tłuszczowe powstają z lipobla-
stów, te zaś z komórek mezenchymy (rys. 1).
Rys. 1
Powstawanie komórek tłuszczowych z komórek macierzystych mezen-
chymatycznych
Źródło:
[I]
Żółta tkanka tłuszczowa magazynuje tłuszcz w celu
tworzenia pokładów energetycznych dla organizmu.
Ponadto sama ma możliwość wytwarzania lipidów
w procesie lipogenezy oraz ich rozkładu w toku lipolizy.
W komórkach tłuszczowych znajdują się triglicerydy,
czyli estry kwasów tłuszczowych i glicerolu, zaś kwasy
tłuszczowe pochodzą przeważnie z pożywienia [2].
Tkanka tłuszczowa brunatna występuje w ostatnich
dwóch miesiącach życia płodowego oraz w okresie nie-
mowlęcym. Później ulega inwolucji. Występowanie tej
tkanki na ciele jest ograniczone. Zajmuje jedynie obsza-
ry tkanki podskórnej, dużych tętnic brzusznych, nerek,
szyi, śródpiersia i okolicy międzyłopatkowej. Jej funkcja
wiąże się z wytwarzaniem ciepła, które jest szczególnie
ważne tuż po narodzinach, kiedy to noworodek jest na-
rażony na zmienną temperaturę otoczenia. Adipocyty
tkanki brunatnej otacza tkanka łączna właściwa, a jej
komórki tworzą grupy i układają się w płaty. W odróż-
nieniu od tkanki żółtej, komórki tkanki tłuszczowej
brunatnej charakteryzuje obecność wielu kropel tłusz-
czu o mniejszej średnicy, zatopionych w cytoplazmie,
kulistym, centralnie położonego jądra komórkowego
z dużą ilością mitochondriów z podłużnymi grzebie-
niami. Ujawniono, że ma dużo naczyń krwionośnych,
połączonych z zazwojowymi włóknami nerwowymi,
które regulują ich rozszerzanie się. Powoduje to nawet
stukrotne zwiększenie objętości przepływającej krwi,
co w efekcie usprawnia rozprowadzenie powstałego
ciepła po całym organizmie [2].
Adipocyty tkanki tłuszczowej mają funkcję wewnątrz-
wydzielnicze. Wydzielają leptynę (hormon sytości),
a także resystynę. Leptyna silnie hamuje syntezę kwa-
sów tłuszczowych oraz triglicerydów, które są skład-
nikiem tłuszczów obojętnych. Podczas zwiększania się
masy tkanki tłuszczowej wydzielanie tego hormonu
zwiększa się, hamowane jest podczas przyjmowania
pokarmu, a pobudzane przy odczuciu głodu. Leptyna
przynagla wytwarzanie naczyń krwionośnych. Resy-
styna natomiast wydzielana jest przez duże adipocyty
tkanki żółtej. Cecha obniżania wrażliwości organizmu
na obecność insuliny jest charakterystyczna dla cu-
krzycy typu 2 [2].
|
|
PATOGENEZA CELLULITU
Termin cellulit po raz pierwszy odnotowano w litera-
turze w latach dwudziestych XX wieku. Ówcześnie
oznaczał on powierzchniowe zniekształcenia skóry.
Ujawniono, że podczas ostatnich dziesięcioleci rozwój
dermatologii estetycznej i kosmetologii umożliwił rze-
telniejsze określenie zmian tkanki podskórnej [3].
Cellulit, czyli lipodystrofia, jest chorobą tkanki tłusz-
czowej, która polega na zmianach obrzękowo-włókni-
sto-stwardnieniowych tkanki podskórnej. Przyczyną
tych zmian jest nieprawidłowy rozrost komórek tłusz-
czowych, a ich wzmożony podział skutkuje zwiększe-
niem objętości oraz upośledzeniem rozwoju tkanki
łącznej. W wyniku tych przemian dochodzi do ucisku
naczyń krwionośnych i chłonnych, które zaburzają
ukrwienie i przebieg procesów metabolicznych w skó-
rze i tkance podskórnej, co w konsekwencji powoduje
jej uszkodzenie, które widoczne jest jako powierzchnia
nierówna i chropowata. Skóra wówczas traci swoją
elastyczność, staje się wiotka i gąbczasta. Utrudniona
zostaje dystrybucja składników pokarmowych oraz po-
zbywanie się produktów przemianymaterii, co zaburza
jej funkcje, tworząc ją rozluźnioną, a na jej powierzchni
widoczne stają liczne dołki i wypukłości (rys. 2) [1, 4, 5].
Cellulit jest zazwyczaj łączony z problemem otyło-
ści. Jest to mylne skojarzenie, mimo że często te dwa
problemy występują wspólnie. Zarówno otyłość, jak
i cellulit są związane z tkanką tłuszczową, jednakże
w pierwszym przypadku zmiany patologiczne dotyczą
całego organizmu, natomiast problem lipodystrofii jest
konkretnie zlokalizowany [1].
