Page 46 - KE - 2014.3

196

vol. 3 \ 3 \ 2014 \ Kosmetologia Estetyczna

dr n

.

med

.

M

ałgorzata

G

aworczyk

Specjalista Dermatologii

i Medycyny Estetycznej

–

międzynarodowy trener

–

wykładowca i uczestnik krajowych oraz zagranicz-

nych kongresów dermatologicznych oraz medycyny

estetycznej

–

członek Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego

–

członek Europejskiej Akademii Dermatologii

i Wenerologii (EADV)

–

członek Europejskiego Stowarzyszenia

Dermatologów Estetycznych (ESCAD)

–

stypendystka Forbildungswoche Kliniki

w Monachium

–

konsultant dermatologii w Londynie

–

wykładowca w Wyższej Szkole Infrastruktury

i Zarządzania w Warszawie na Wydziale

Kosmetologii

Specjalności:

–

dermatologia - pełen zakres

–

medycyna estetyczna - pełen zakres

Posiada ponad 15-letnie doświadczenie w zakresie

medycyny estetycznej.

Dermatologia

/

artykuł

– leczenie zewnętrzne

Łuszczyca

E

tiopatogeneza

Najczęstszą dermatozą charakteryzującą się

zwiększoną proliferacją naskórka, a klinicznie

występowaniem blaszek łuszczycowych jest

grupa chorób z kręgu łuszczycy. W etiopato-

genezie schorzenia należy uwzględnić udział

czynników genetycznych (rodzinne występo-

wanie). Istotny w tym schorzeniu jest udział

cytokin prozapalnych (ll-1, ll-6, ll-8, TNG-alfa,

TGF-beta), a także aktywowanych limfocytów

T. W wyniku zwiększonej proliferacji keraty-

nocytów następuje przerost naskórka, ścień-

czenie lub zanik warstwy ziarnistej oraz zabu-

rzenia rogowacenia warstwy rogowej naskórka.

Infekcje, stres, czynniki hormonalne, urazy

mechaniczne, zmiany zapalne skóry, czynniki

środowiskowe (np. alkohol, leki) mogą powodo-

wać ciągłe nawroty choroby. Ze względu na pod-

łoże genetyczne wyróżnia się 2 typy choroby:

–

typ 1 – charakteryzujący się pojawieniem się

zmian skóry przed 30. rokiemżycia ,

–

typ 2 – zmiany pojawiają się po 30. roku

życia.

W obydwu przypadkach wykwity skórne

są charakterystyczne. Najczęściej występują

grudki barwy czerwonej, wyraźnie odgrani-

czone od skóry otaczającej, pokryte hyperke-

ratotyczną łuską.

Zmiany mogą być niewielkich rozmiarów,

kilkumilimetrowe, ale mogą też sięgać kilku

centymetrów. Charakterystyczne dla scho-

rzenia jest objaw tzw. świecy stearynowej (po

zdrapaniu mechanicznym powierzchownych

warstw łuski uwidacznia się błyszcząca po-

wierzchnia przypominająca świecę steary-

nową). Również objaw Auspitza (krwawienie

powstałe na skutek zdrapania wykwitu skór-

nego) i objaw Koebnera (pojawienie się zmian

łuszczycowych w miejscu urazu skóry) są wy-

soce diagnostyczne dla tego typu schorzenia.

Lokalizacja zmian może dotyczyć całego ciała,

ale najczęściej występuje w okolicach łokci, ko-

lan i owłosionej skóry głowy. Na uwagę zasłu-

guje fakt, iż zmiany zlokalizowane w obrębie

owłosionej skóry głowy nie powodują zmian

struktury włosów ani trwałego wyłysienia.

Łuszczyca może występować również na pa-

znokciach rąk i stóp. W tej lokalizacji najbar-

dziej symptomatyczne są objawy „kropli oliwy”,

naparstkowanie (drobnopunktowe zagłębie-

nia), hiperkeratoza podpaznokciowa. Zmianom

może towarzyszyć różnie nasilony świąd.

Klinicznie można wyróżnić 4 główne typy

łuszczycy:

1. łuszczyca pospolita (

psoriasis vulga-

ris

) – występująca w typowych lokaliza-

cjach (głowa, łokcie, kolana);

2. łuszczyca uogólniona (

erythrodermia

psoriatica

) – dochodzi w niej do uogól-

nionego stanu zapalnego całej skóry,

schorzenie ma postać ciężką, może prze-

biegać z dreszczami i wysoką gorączką;

3. łuszczyca krostkowa (

psoriasis pustu-

losa

) – schorzenie występujące rzadziej,

niekiedy może współistnieć z łuszczy-

cą pospolitą. Może obejmować całą po-

wierzchnię ciała (

pustulosis generalisata

)

lub też dotyczyć wyłącznie dłoni i stóp

(

pustulosis palmo-plantaris

);

4. łuszczyca stawowa (

psoriasis arthopathi-

ca

) – najcięższa odmiana łuszczycy, może

rozwinąć się z łuszczycy krostkowej lub

zwykłej. Charakterystyczne objawy to

asymetryczne stany zapalne maziówki

stawowej ze zmiennie nasilonymi dole-

gliwościami bólowymi zajętych stawów

prowadzącymi w efekcie do ich destruk-

cji i trwałego inwalidztwa.

P

rofilaktyka

i leczenie miejscowe

Ważną rolę w patogenezie i terapii łuszczycy

odgrywają czynniki środowiskowe. Pacjenci

powinni unikać stresów, spożywania alko-

holu i palenia papierosów, a także chorób

bakteryjnych i wirusowych. Przewlekły stres

oraz urazy mechaniczne (rany operacyjne,

oparzenia, ukąszenia owadów, tatuaże, aku-

punktura) mogą przyczyniać się do rozwoju

nowych zmian chorobowych.

Zmiany łuszczycowe należy różnicować z po-

dobnymi morfologicznie schorzeniami skóry,

takimi jak: łojotokowe zapalenie, łupież różo-

waty Gilberta, grzybica skóry gładkiej, liszaj

płaski, wyprysk pięniążkowaty, tzw. łuszczy-

cowata osutka kiłowa, ale również z pewną od-

mianą łuszczycopodobną podostrego tocznia

rumieniowatego. W leczeniu miejscowym sto-

suje się między innymi glikokortykosteroidy,

Łuszczyca jest poważnym problemem społecznym i stanowi nierzadko ogromne obciążenie

psychiczne dla pacjenta, zwłaszcza gdy choroba obejmuje dużą powierzchnię ciała lub gdy

zmiany są umiejscowione w bardzo widocznym miejscu, np. dłoniach, twarz, skórze głowy.

Skóra produkuje bardzo dużą ilość łuski, która nieustannie odpada i wciąż jest produkowa-

na. Dla osoby dotkniętej tym schorzeniem często jest to bardzo poważny problem nie tylko

natury zdrowotnej, ale i estetycznej. Przy wyborze leczenia miejscowego należy uwzględnić

wiek, płeć, styl życia oraz aktywność zawodową pacjenta. Pielęgnacja skóry i leczenie miej-

scowe łuszczycy to z reguły pierwszy i często najważniejszy element terapeutyczny.

Page 46 - KE - 2014.3 - calosc