5 / 2017 / vol. 6
Kosmetologia Estetyczna
515
artykuł naukowy
Kosmetologia Estetyczna
N
Fot. 4
Moko – tradycyjny tatuaż polinezyjski
Źródło:
[IV]
Fot. 5
Moko – tradycyjny tatuaż polinezyjski
Źródło:
[V]
|
|
Kultury wschodnie
W Japonii tatuowanie było znane od pradawnych epok, gdzie
w wiekach wczesnych (średniowiecze) pełniło ono głównie
funkcje magiczne i religijne, lecz także identyfikacyjne, okre-
ślające pozycję społeczną posiadacza (fot 5). W XVII wieku ta-
tuowały się na przykład gejsze, które w ten sposób wskazywały
na wykonywaną przez siebie profesję i zwiększały w ten spo-
sób swoją atrakcyjność seksualną [4] (fot. 6).
Fot. 6
Tradycyjny tatuaż japoński
Źródło:
[VI]
Stosowano go także w celach penitencjarnych – specjalnymi
tatuażami naznaczano przestępców. Od początków XVIII wieku
tatuowanie przestępców włączono do oficjalnego zestawu kar –
każde wykroczenie karano wykonaniem na ramieniu specjalne-
go tatuażu przypominającego pierścień lub odpowiedniego znaku
pisma na czole. Kary tego rodzaju praktykowano do 1870 r., kiedy
to zostały zniesione przez nowe przepisy rządu cesarskiego. Wi-
doczne dla wszystkich piętna sprawiały, że w Japonii powstała
nowa klasa ludzi wykluczonych poza margines społeczny. Do
tych wyłączonych należeli też roninowie – samuraje bez pana [4].
Na przełomie XVIII i XIX wieku dostrzeżono w tatuażu wa-
lory artystyczne, które wyparły wcześniejsze funkcje trady-
cyjne i użytkowe. Wykonujący je rzemieślnicy zdobyli pozycję
prawdziwych artystów, a posiadacze żywych obiektów sztuki.
Należy jednak dodać, że moda ta ograniczała się głównie do
niższych warstw społecznych [2].
Dla wyżej rozwiniętej kultury chińskiej tatuowanie było aktem
barbarzyństwa, pełniło jedynie funkcję piętnującą przestępców [4].
