2 / 2018 / vol. 7
Kosmetologia Estetyczna
190
N
artykuł naukowy
Kosmetologia I medycyna Estetyczna
Karboksyterapia była wykorzystywana podczas leczenia
problemów stawowych, upośledzonego krążeniawkończynach
dolnych w chorobie niedokrwiennej, w przypadku problemów
skórnych, będących następstwem cukrzycy, oraz u pacjentów
z ogólnoustrojowymi chorobami naczyniowymi i chorobami
serca (bradykardią, niskim ciśnieniem tętniczym krwi) [4].
Karboksyterapię stosowano w leczeniu artropatii i łuszczy-
cy. Badania potwierdziły skuteczność karboksyterapii w lecze-
niu choroby niedokrwiennej kończyn dolnych, poprzez moż-
liwość wpływania na tonus tętniczek i kapilar. Opisywano
także ogólnoustrojowe skutki karboksyterapii, takie jak roz-
szerzenie naczyń wieńcowych, bradykardia czy obniżenie ci-
śnienia krwi, nazywając zabieg „terapią cudownym gazem” [5].
Karboksyterapia w latach dziewięćdziesiątych zaczęła być
postrzegana jako alternatywa dla zabiegów upiększających,
gdy stosowane zabiegi, w celu leczenia zmian troficznych,
będących następstwem wynikłych z miażdżycy i cukrzycy,
przyniosły dodatkowe efekty w postaci poprawy wyglądu
skóry w miejscach objętych terapią [6].
Wwyniku badań stwierdzono, że karboksyterapia wpływa
znacząco na poprawę kondycji skóry, jej wyglądu i elastyczno-
ści, poprawia również stan cebulek włosów, redukuje wypada-
nie i ogranicza stany chorobowe skóry owłosionej [7].
Natomiast podczas ostatnich pięciu lat terapia dwutlen-
kiemwęgla postrzegana jest jako unikalna metoda, stosowana
w dermatologii, dermatologii estetycznej i medycynie przeciw-
starzeniowej [8].
W Europie karboksyterapia jest przedmiotem badań nauko-
wych na włoskich uniwersytetachw Sienie, Mediolanie i Padwie
oraz w klinikach w Austrii, na Węgrzech, w Czechach i na Sło-
wacji. Promowana jest na całym świecie, wwielu krajach, takich
jak Australia, Korea, Singapur czy kraje Ameryki Południowej [9].
ZASADA DZIAŁANIA ORAZWPŁYW PODANIA
DWUTLENKUWĘGLA NA ORGANIZM
Karboksyterapia oznacza kontrolowane zastosowanie oczysz-
czonego dwutlenku węgla w różnych częściach ludzkiego cia-
ła, w celu poprawy krążenia w tkankach i elastyczności skóry,
redukcji miejscowych nadmiarów tkanki tłuszczowej lub ko-
rekty efektu kosmetycznego, uzyskanego po liposukcji [1, 9, 10].
Aplikacja CO
2
Po aplikacji dwutlenek węgla zostaje wydalony z organizmu
w sposób naturalny jako produkt wymiany gazowej. W trak-
cie zabiegu ilość podawanego CO
2
jest zbliżona do ilości gazu
produkowanego w trakcie wysiłku fizycznego [11-13].
•
Iniekcja podskórna
Iniekcję dwutlenku węgla do tkanki podskórnej wykorzystuje
się do redukcji miejscowych skupisk tkanki tłuszczowej i celluli-
tu oraz w celu poprawy wydolności krążenia krwi. Podskórnie
dwutlenek węgla można podać w okolicę brzucha, w uda i okoli-
cę nadkolanową, okolicę karku, w tylną część ramienia, w okoli-
cę krętarzową. Igła wprowadzana jest pod kątem45 stopni.
•
Iniekcja śródskórna
Iniekcję śródskórną CO
2
stosuje się w ujędrnianiu skóry
twarzy i szyi, odmładzaniu skóry rąk, łysieniu, redukcji roz-
stępów, rewitalizacji okolic oka. Iniekcje śródskórne można
stosować w obrębie głowy, tułowia, kończyn górnych i dol-
nych. Igła wprowadzana jest pod kątem 45 stopni.
W większości zabiegów estetycznych, związanych z prze-
rwaniem ciągłości tkanek i z użyciem igły, okolica głowy jest
obszarem, wymagającym szczególnej uwagi, ze względu na
przebieg licznych nerwów i naczyń krwionośnych. Nie stosu-
je się iniekcji w obszarze 4 cm powyżej oczodołu, okolicy nosa,
ze względu na zakończenie nerwu twarzowego, w obszarze
skroniowym i nerwu bródkowego [14].
TECHNICZNE ASPEKTY ZABIEGU
Zabieg jest mało inwazyjny, aplikacja polega na podaniu gazu
za pomocą cienkiej igły. Urządzenia do karboksyterapii powin-
ny umożliwiać regulację przepływu, ciśnienia i temperatury
podawanego gazu.
Dyskomfort podczas zabiegu jest wynikiem iniekcji i depo-
nowania gazu, odczuwalnego jako ucisk, rozpieranie, piecze-
nie. Przez pewien czas może utrzymywać się lekkie zaczer-
wienienie i obrzęk, jednak pacjent od razu po zabiegu może
wrócić do codziennej aktywności.
Zabieg może być wykonywany w każdej porze roku, ponie-
waż ekspozycja na słońce, zmienna temperatura otoczenia nie
są przeciwskazaniem i nie wpływają na rezultaty zabiegu.
W zależności od oczekiwanych rezultatów, dwutlenek wę-
gla podawany jest podskórnie lub śródskórnie. Głębokość i kąt
iniekcji dobierany jest zależnie od miejsca aplikacji.
MECHANIZMY DZIAŁANIA
Podanie iniekcyjne dwutlenku węgla działa dwufazowo – me-
chanicznie i biochemicznie. Mechanizm biochemiczny opiera
się głównie na zjawisku, opisanym w 1904 r. przez duńskiego
fizjologa Christiana Bohra.
Działanie biochemiczne
Pierwszym efektem następującym po iniekcji dwutlenku wę-
gla jest silne rozszerzenie naczyń, wazodylatacja (rozszerzenie
naczyń), zwiększenie przepływu krwi i wyższe stężenie tle-
nu w okolicy poddanej zabiegowi. Kolejnym bardzo ważnym
efektem karboksyterapii jest tworzenie się nowych naczyń
krwionośnych – neowaskularyzacja oraz efekt udrażniania
zwężonych naczyń krwionośnych – rewaskularyzacja. Uzy-
skanie efektów w postaci intensywnego dotlenienia i regene-
racji miejsc poddanych zabiegowi jest wynikiem rozszerzenia
naczyń krwionośnych i zwiększenia ciśnienia krwi po poda-
niu gazu CO
2
[
15-17].
