Page 27 - KE 1.2013 - całość

25

Kosmetologia Estetyczna / 1 / 2013 / vol. 2

hiperpigmentacji (J). Oceny dokonuje się w czterech re-

jonach twarzy: czoło, lewy policzek, prawy policzek, bro-

da. Aby obliczyć nasilenie ostudy wg skali MASI, należy

w pierwszej kolejności określić, jaki procent powierzchni

(P) zajmuje zmiana w obrębie jednego z czterech regionów

podlegających analizie: 1 = <10%, 2 = 10 – 29%, 3 = 30 – 49%,

4 = 50 -69%, 5 = 70 – 89%, 6 = 90 – 100%.

Następnie należy ocenić kolor zmiany (K) wg następują-

cego schematu:

0 = skóra bez oznak przebarwień

1 = bardzo słabo widoczne przebarwienia

2 = łagodna hiperpigmentacja

3 = umiarkowana hiperpigmentacja

4 = intensywna hiperpigmentacja.

Jednorodność zmian ( J) definiuje się następująco:

0 = brak przebarwień

1 = niewielkie plamki

2 = większe plamy (poniżej 1,5 cm średnicy)

3 = plamy o średnicy powyżej 2 cm

4 = jednorodnie przebarwiona skóra bez obszarów

wolnych od zmian hiperpigmentacyjnych [12-14].

Współczynnik MASI jest wynikiem równania:

Czoło 0,3(K+J)A + prawy policzek 0,3(K+J)A

+ lewy policzek 0,3(K+J)A + broda 0,1(K+J)A

S

kala hiperpigmentacji

T

aylora

i

S

kin

C

olor

C

hart

®

Skala Taylora jest prostą skalą optyczną określającą kolor

zmiany barwnikowej. Skala składa się z 15 plastikowych

kart, które przykłada się do zmiany, porównując kolor

zmiany z kolorem szablonu. W skali Taylora na każdej z kart

jest 10 wzorcowych kolorów, co daje w sumie 150 wzorców,

do których porównywany jest kolor zmiany. Na bardzo po-

dobnej zasadzie działa system Skin Color Chart® opraco-

wany przez firmę L’Oreal. Zawiera on 52 karty wzornikowe,

do których przyrównuje się kolor zmiany. System Skin Co-

lor Chart® pozwala określić nie tylko kolor zmiany, ale rów-

nież jej odcień, czyli zakres barwy pomiędzy żółtym a czer-

wonym, dla każdego z kolorówumieszczonychwe wzorniku.

Określenie koloru zmiany hiperpigmentacyjnej przy po-

mocy tych dwóch skal wizualnych jest proste i nie wymaga

żadnego przeszkolenia, pomimo że różnice w odcieniach

dla poszczególnych wzorników są minimalne. Jedynym

wymaganiem jest odpowiednie oświetlenie, które warun-

kuje powtarzalność przeprowadzonych analiz. Optymalne

natężenie oświetlenia powinno wynosić 1500 luksów [12-14].

S

kala hiperpigmentacji

R

obertsa

Jest to siedmiopunktowa skala określająca pozapalne

zmiany pigmentacyjne, a także ryzyko wystąpienia ta-

kich zmian. Kategoryzacja w skali Robertsa opiera się

o wywiad z pacjentem, badania kliniczne i rodzinny kon-

tekst występowania zmian pigmentacyjnych.

Klasyfikacja zmian hiperpigmantacyjnychw skali Robertsa:

0 = hipopigmentacja

1 = minimalna przemijająca hiperpigmentacja trwająca

poniżej 1 roku

2 = minimalna trwała hiperpigmentacja (powyżej 1 roku)

3 = umiarkowana przemijająca hiperpigmentacja (po-

niżej 1 roku)

4 = umiarkowana trwała hiperpigmentacja (powyżej

1 roku)

5 = intensywna przemijająca hiperpigmentacja (poniżej

1 roku)

6 = intensywna trwała hiperpigmentacja (powyżej

1 roku) [15].

D

ermatoskopia

Dermatoskopia jest nieinwazyjną metodą oceny morfo-

logii skóry i zmian skórnych. Pozwala na analizę zmian

skórnych w różnym powiększeniu. Możliwe jest oświe-

tlanie skóry promieniowaniem o różnej długości fali

i o różnej polaryzacji co daje szerokie możliwości diagno-

styczne. Najpopularniejsza jest dermatoskopia w świetle

widzialnym, w świetle ultrafioletowym i podczerwonym.

Zastosowanie promieniowania o długości 700 – 900 nm

(bliska podczerwień) do oświetlania skóry pozwala obrazo-

wać przedewszystkimzmiany naczyniowe. Jest to związane

z lepszym pochłanianiem tej długości fali przez hemoglo-

binę. Możliwa jest ocena tylko powierzchniowych naczyń

krwionośnych, ponieważ promieniowanie z tego zakresu

długości fali wnika nie głębiej niż 3 mm w głąb tkanki.

W analizie zmian barwnikowych szczególne znacze-

nie ma dermatoskopia z wykorzystaniem promieniowa-

nia ultrafioletowego. Promieniowanie z zakresu UV jest

silnie pochłaniane przez melaninę, co odzwierciedla się

zmianą fluorescencji.

Niemniej jednak nawet doświadczony specjalista nie za-

wsze jest w stanie za pomocą dermatoskopii odróżnić np.

wczesnego czerniaka od znamienia dysplastycznego. Po-

mocne w takim przypadku mogą być wideodermatoskopy,

które pozwalają zapisać obraz

zmiany, a następnie przeprowa-

dzić jego analizę i przetwarzanie.

Dzięki temu możliwa jest ilościo-

wa analiza wszystkich aspektów

morfometrycznych zmiany i ła-

twiejsza diagnostyka różnicowa.

Jako narzędzie pozwalające

przeprowadzić diagnostykę róż-

nicową dla niezidentyfikowanych

zmian barwnikowych wykorzy-

stuje się również w badaniu

in-

-vivo

mikroskopię epilumine-

scencyjną [27].

M

etody usuwania zmian barwnikowych

Dobór metody usuwania barwnikowych zmian posło-

necznych zależy przede wszystkim od głębokości, na jakiej

znajduje się barwnik. Jedną z najprostszych metod okre-

ślających głębokość hiperpigmentacyjnych zmian barwni-

kowych jest badanie z użyciem lampy Wooda. Polega ono na

określeniu kontrastu we fluorescencji skóry i zmiany barw-

nikowej oświetlonej lampą Wooda. Jeżeli pomiędzy zmia-

ną barwnikową a skórą jest wyraźna granica, a więc duża

różnica we fluorescencji, oznacza to, że melanina zgroma-

dzona jest powierzchniowo (najczęściej naskórkowo). Brak

wyraźnej zmiany we fluorescencji skóry względem zmiany

barwnikowej po oświetleniu skóry lampą Wooda warunku-

je występowanie barwnika w skórze właściwej lub na gra-

nicy naskórka i skóry właściwej. Im płycej jest zlokalizo-

wana zmiana, tym łatwiej i za pomocą szerszego spektrum

metod można ją będzie usunąć [6, 7, 10, 16, 17].

Fot. 3

Wzornik Skin Color Chart® [13]

Page 27 - KE 1.2013 - całość - web 2