4 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
343
artykuł naukowy
Kosmetologia Estetyczna
N
efektów ogólnoustrojowych występujących przy jego
podaniu w terapii doustnej czy dożylnej. Preparat prze-
transportowany jest następnie do układu krwionośnego
i limfatycznego, zdecydowanie wolniej, jeśli podany jest
bardziej powierzchownie. Istnieją róże techniki wpro-
wadzania substancji, np. za pomocą pistoletu dozującego
dawki lub strzykawką w postaci kilkudziesięciu lub kilku
nakłuć w obrębie leczonego obszaru skóry.
W mezoterapii igłowej wyróżnia się następujące
techniki wykonywania nakłuć:
•
śródnaskórkową – najbardziej powierzchowną, wy-
korzystywaną w biorewitalizacji skóry,
•
nappage – śródskórne nakłucia pod odpowiednim
kątem wprowadzania igły na głębokość 3-4 mm,
które wykorzystuje się głównie w leczeniu cellulitu
i chorób owłosionej skóry głowy,
•
podawanie preparatów w obszary na granicy na-
skórka i skóry właściwej, co powoduje powstawa-
nie grudek, technikę tę stosuje się w likwidacji oraz
zmniejszaniu zmarszczek, zwłaszcza okolicy podo-
czodołowej, policzków, szyi, dekoltu i grzbietów rąk,
•
punktowe głębokie śródskórne i podskórne iniekcje
stosowane w zabiegach redukcji tkanki tłuszczowej
oraz przy wypełnianiu głębokich zmarszczek.
|
PREPARATY I WSKAZANIA
Wybór substancji leczniczej zależy od patofizjologii
leczonej choroby. Obecnie na rynku jest dostępnych
wiele preparatów z jedną lub wieloma substancjami
aktywnymi, wykorzystywanymi w konkretnych cho-
robach. Lekarz może również samodzielnie opracować
skład mieszanki, dostosowany do rodzaju zaplanowa-
nego zabiegu oraz potrzeb pacjenta, pod warunkiem że
zastosowane składniki mieszanek mają odpowiednie
certyfikaty do podawania parenteralnego [3, 4]. Do naj-
częściej stosowanych grup substancji czynnych należą
m.in.: leki wazodylatacyjne, flebotoniczne, lipolityczne,
immunostymulujące, przeciwzapalne, anestetyki miej-
scowe, hormony, witaminy, antybiotyki, enzymy pro-
teolityczne, minerały, wyciągi roślinne i inne, zarówno
pochodzenia naturalnego, jak i syntetyczne.
W piśmiennictwie nadal jest jednak zbyt mało do-
niesień udokumentowanych badaniami naukowymi
na temat wyników leczenia wieloma proponowanymi
substancjami czynnymi. Większość z tych prac przed-
stawia wyniki subiektywnej oceny klinicznej lub ma
charakter dokumentacji fotograficznej. Podnosi się
ciągle problem konieczności potwierdzenia efektów
leczenia mezoterapią badaniami farmakokinetycz-
nymi, ustalenia dopuszczalnych stężeń stosowanych
substancji czynnych, składu preparatów mieszanych
oraz bezpieczeństwa ich stosowania. Obecnie mezote-
rapia jest bardzo popularna w dermatologii estetycznej.
Wskazania do jej zastosowania wymagają nadal w wie-
lu przypadkach udokumentowania działania stosowa-
nych substancji rzetelnymi badaniami naukowymi.
Pojawiły się pojedyncze doniesienia naukowe, potwier-
dzające klinicznie, histolopatologicznie oraz badaniami za
pomocą mikroskopu elektronowego skuteczność działa-
nia mezoterapii z zastosowaniem roztworu kwasu hia-
luronowego i różnych witamin w biorewitalizacji skóry
twarzy. Amin i wsp. wykazali poprawę kliniczną po 6
miesiącach mezoterapii z użyciem tych substancji na skó-
rę twarzy [5]. Nie stwierdzili natomiast istotnych różnic
w badaniach histopatologicznych. Na uwagę zasługuje
jednak to, że w mikroskopie elektronowym wykazano
obecność włókien kolagenowych o mniejszej średnicy,
co może świadczyć o powstawaniu nowych włókien pod
wpływem mezoterapii. O tworzeniu się kolagenu stymu-
lowanego poprzez zabiegi mezoterapii donoszą także inni
autorzy [6, 7]. Schmults i wsp. wykazali również u pacjen-
tów, którymwykonywano zabiegi mezoterapii z użyciem
substancji czynnych, obecność nowychwłókienkolagenu
[8]. Iorizzo i wsp. donoszą także o poprawie kondycji skó-
ry po zastosowaniu preparatów kwasu hialuronowego
i kompleksu witamin [9]. Ich zdaniemmezoterapia powin-
na być zalecana w usuwaniu łagodnych i średnio nasilo-
nych objawów starzenia się skóry związanych z wiekiem,
ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe, u palaczy,
a także w profilaktyce starzenia się skóry. Zdaniem więk-
szości autorów zabiegi mezoterapii w biorewitalizacji
skóry można wykonywać w obrębie skóry twarzy, szyi,
dekoltu, ramion, podudzi i grzbietów rąk [8-13].
Śródskórne iniekcje substancji czynnych zwiększa-
ją metabolizm komórek oraz stymulują fibroblasty do
produkcji kolagenu i elastyny, poprawia się jakość ma-
cierzy zewnątrzkomórkowej, a także mikrokrążenie
w skórze właściwej i tkance podskórnej [14].
Mezoterapię wykorzystuje się również w profilak-
tyce i leczeniu cellulitu. Wstrzykiwane miejscowo sub-
stancje czynne mają powodować lipolizę i poprawiać
metabolizm komórek tłuszczowych oraz krążenie miej-
scowe [15]. Substancje czynne działają rozszerzająco na
naczynia (krzemionka organiczna, wyciąg z nostrzyka
i rutyny, fosfatydylocholina) lub lipolitycznie (tiratricol,
ksantyny, wyciąg z karczocha, pirogronian sodu). Stosu-
je się również leki przeciwzapalne, enzymy, koenzymy,
wyciągi ziołowe i hormony [16-18]. Nie wszyscy autorzy
są przekonani o skuteczności mezoterapii w leczeniu
cellulitu. Rotunda i wsp. uważają, że nie ma udokumen-
towanych badań potwierdzających skuteczność działa-
nia substancji czynnych, a nawet bezpieczeństwa ich
stosowania [16, 17]. Podkreśla się jednak rolę mezoterapii
w leczeniu cellulitu jako jednej z wielu metod w lecze-
niu skojarzonym czy jako terapii uzupełniającej [19]. Ist-
nieją również kontrowersje odnośnie do zastosowania
